27. Powrót do domu.

„Na­wet, jeżeli wie­działeś, że ta oso­ba jest zła...

 to jej pot­rze­bujesz, bo ona tłumi ból sa­mot­ności.”

*

Był wieczór. Nocne niebo oświetlał księżyc. Obserwowałam go przez duże okno nad łóżkiem w pokoju Sasuke. Zamknął mnie tutaj i od trzech dni ze mną nie rozmawiał. Przynosił mi tylko jedzenie i znów znikał za drzwiami. Wściekł się, a ja nie miałam pojęcia o co. O to, że rozmawiałam z jakimś facetem, który przypadkiem  trafił na wyspę? Może była to zazdrość, a może strach przed tym, że ucieknę. Sama nie wiedziałam. Błyszczące, małe gwiazdy migotały tam wysoko a ja marzyła, żeby wzbić się w przestworza i pofrunąć do nich-być wolna.                

Przez tan czas, który przesiedziałam w zamknięciu bardzo dużo myślałam. Cała ta sytuacja mnie przerosła. Zatapianie smutków w alkoholu było złe. Zapomniałam przez to wszystko kim jestem, zapomniałam gdzie jestem i dlaczego się tu znalazłam. Zatraciłam siebie gdzieś w trakcie tej historii. Zatraciłam możliwość odróżniania dobra od zła. Ale teraz postanowiłam naprawić swoje błędy. Muszę zadbać o Hinatę, pożegnać się z Sasorim i stawić czoła Sasuke. Noc spędzona z nim była błędem. Przegrałam tamtą bitwę, lecz w kolejnej będę walczyć. I będę bronić tego co dla mnie ważne obiema rękami.

Usiadłam na łóżku, a następnie leniwie zsunęłam się z niego. Wstałam i w tym samym momencie zamek w drzwiach zasygnalizował mi, że ktoś nadchodzi. Drzwi uchyliły się lekko, bez żadnej gwałtowności, a we framudze stanął on. Patrzył na mnie zimnym, obojętnym spojrzeniem. Nie wiedziałam jak zareaguje. Podszedł do mnie i spojrzał z góry. Musiałam podnieść głowę by spojrzeć w jego oczy, były zimne i nieobecne.

-Idź do swojego pokoju i się spakuj. –usłyszałam polecenie. Takich słów się nie spodziewałam.  Popatrzyłam na niego zdziwiona.

-Co ty wygadujesz? Wracam do domu? –zapytałam niepewnie.

-Ty już nie masz domu. –odpowiedział i złapał mnie za rękę. Pociągnął mnie gwałtownie. Straciłam równowagę, ale szubko pozbierałam się i poczłapałam za nim, próbując uwolnić się z uścisku. Prowadził mnie bosą w stronę salonu. Gdy weszliśmy do dużego, lekko oświetlonego pokoju włączył telewizor. Kanał z wiadomościami. –Oto przyczyna. Sama sobie skomplikowałaś życie. – Zamarłam. W TV trąbili „Sakura Haruno. Młoda prokurator wzięła potajemnie ślub z niejakim Sasuke Uchiha. Z naszych danych wynika, że jest to brat niejakiego Itachi’ego Uchiha, którego Haruno, przepraszam Uchiha wpakowała za kratki trzy miesiące temu. Szykuje się romans roku.” A na monitorze za prezenterką widniało nasze zdjęcie. Na plaży, obejmujących się i wracających do domu.

-To nie może być prawda. On nie mógł tego zrobić. –wydusiłam z siebie, wyłączając telewizor.

-Nie mógł? Mógł i właśnie to zrobił. Zniszczył ci życie jeszcze bardziej niż wydawało by się to możliwe. A teraz ty odpowiesz, za jego grzechy.

-A kto odpowie za twoje!? –wybuchałam. –Zabiłeś mi przyjaciela! Porwałeś mnie! Zamknąłeś tu! Znęcałeś się nade mną! Odebrałeś mi człowieczeństwo! Powiedz mi, kto zapłaci za twoje czyny?! –Popchnęłam go z całej siły, a on ani drgnął. Złapał mnie za nadgarstki i pochylił się nade mną.

-Ja nie odpowiadam przed nikim. Jestem sam dla siebie Panem. –wysyczał mi do ucha. –A teraz się pakuj, Pani Uchiha. Od jutra zaczynasz nowe życie. –Uśmiechnął się cynicznie, puścił i odepchnął od siebie, a ja ruszyłam się pakować.

*

Siedziałem wygodnie w swoim skurzanym fotelu. Wszystko było już przygotowane. Jutro rano będziemy w Tokio. Został mi ostatni telefon do wykonania. Wydusiłem numer na telefonie i po krótkim sygnale usłyszałem głos swojego przyjaciela.

-Sasuke? –głos w słuchawce był zaspany. –Po co dzwonisz w środku nocy?

-Oh, nie zrzędź głąbie. Potrzebuję świadka na ślub. –odpowiedziałem stanowczo z opanowaniem.

-Ślub?! Uchiha ty się hajtasz? Powaliło cię? Kiedy?! –Mój rozmówca obudził się momentalnie.

-Jutro. Rano. Zostaniesz moim świadkiem czy nie? –Irytował mnie.

-Nie sądzisz, że to pochopna decyzja? Niszczyć sobie życie dla zemsty na niej? Widziałem wiadomości. Ślub to poważna sprawa. Wiążesz się z kimś na całe życie. –Cały Naruto. Wielki Pan doktor prawi morały.

-Oh, odpowiedz mi gamoniu. Wiem na co się decyduje, nie jestem już dzieckiem.

-Dobrze, zgadzam się. Ale pozwól Hinacie zostać drugim świadkiem.

-Skończ Młotku. Żadnych obcych. Nie będę grał zakochanej pary.

-Sasuke przemyśl to. Ślub to najważniejszy dzień w życiu kobiety. Ona ci tego nigdy nie wyba… -rozłączyłem się. Ile można słuchać tego zrzędzenia. Wiedziałem, że Głąb zakochał się w tej laleczce i zniszczył moje plany, ale nie chciałem odpuszczać. Tak długo, aż Haruno nie dowie się o ty wszystko będzie biegło swoim torem. Wstałem z fotela i ruszyłem do jej pokoju, już dawno powinna być spakowana.

Nie zastałem jej w pokoju, moja sypialnia również była pusta. Ujrzałem ją w salonie siedzącą na kanapie i wpatrującą się w czarny ekran telewizora. Nie zauważyła, że wszedłem. Nie drgnęła gdy stanąłem przed nią. Była obecna ciałem, ale jej duch wirował gdzieś daleko.

-Pozwól mi zadzwonić do Hinaty. Chcę wiedzieć, że nic jej nie jest, chcę usłyszeć jej głos. Proszę… -wyszeptała. Błagała, jej oczy były puste. Żadnych łez. Tylko jej głos pokazywał jak bardzo jest załamana. Złapałem ją za włosy i pociągnąłem w górę. Wstała posłusznie, nie krzywiąc się i nie pokazując bólu. Nachyliłem się nad jej twarzą, nasze oczy znalazły się na tym samym poziomie.

-Spotkasz się z nią jutro… -Jej oczy pokazały zdziwienie. –Przecież zostanie twoim świadkiem, na naszym ślubie. –Wycedziłem. –A teraz chodź. Czas wracać do Tokio. –Pociągnąłem ją za sobą, zabierają po drodze walizki ustawione obok kanapy.

*

Powiedział, że zobaczę się z Hinatą. Powiedział, że bierzemy ślub! Cholera, ja nie chce wychodzić za mąż za takiego sadystę. Jest psychopatą i sprawia, że ja również staje się wariatką. Siedziałam teraz na siedzeniu w niewygodnym helikopterze obok niego. Wracałam do domu.

-Nie wyjdę za ciebie, Uchiha. –Zerknęłam na niego. Byłą śmiertelnie poważny i obojętny. Jak zwykle.

-Ależ wyjdziesz. –mruknął bez zainteresowania. –Sama tego chciałaś, Haruno. Za 10 godzin zostaniesz Panią Uchiha więc radziłbym ci się przespać. Chyba, że chcesz wyglądać na ślubie jak widmo.

-Nie chce zostać twoją żoną to, że ze mną spałeś, nie oznacza że musimy się pobrać. Nie żyjemy w średniowieczu. –poruszyłam się niespokojnie.

-Posłuchaj mnie, nie żyjemy w średniowieczu, ale zasady panujące w naszym związku będą dokładnie takie same. –złapał mnie za podbródek. –Będziesz spełniała swoje obowiązki jako żona, będziesz uległa i dobra. Będziesz słuchać swojego męża, bo to on będzie twoim Panem i Władcą. Ode mnie zależ jakie będzie twoje życie, ode mnie zależy los twoich przyjaciół. Mam wiele zasad, którymi będziesz się kierować. Zacznijmy od tego, że gdy wrócimy do Tokio ogarniesz się i przygotujesz. Zameldujemy się w Hotelu i to tam odbędzie się ślub. Bez rozgłosu, bez gości tylko: Ty, Ja, i nasi świadkowie. Zadzwonisz po Hyugę ale nie powiesz jej co się dzieje, poprosisz aby przyjechała rano i podasz jej adres. Wszytko jest przygotowane na nasz przyjazd. Nie wolno ci pić alkoholu na uroczystości, ani opowiadać o tym co zdarzyło się na naszych „wakacjach”. Udajesz zakochaną po uszy, i nie oddalasz się o krok ode mnie. Zrozumiałaś? –zapytał i patrzył wyczekująca.

-Tak. –Nie wierze, że to powiedziałam. Chyba byłam już na straconej pozycji. Chodzi tylko o to, aby Hinata była bezpieczna.

-A teraz śpij bo od jutra możesz mieć problemy z zasypianiem. –Uśmiechnął się sam do siebie, a ja jak na zawołanie zrobiłam się senna i moje oczy przykryły powieki. Odpłynęłam do innego świata. Lepszego.

Kiedy się obudziłam, leżałam wygodnie na łóżku w hotelowym pokoju. Wielkie dwuosobowe łóżko, na którym leżałam było zadziwiająco miękkie, tonęłam w puchatych poduszkach i czarnej satynowej pościeli. Nigdy nie wyspałam się aż tak. Mimo wszystko wiedziałam gdzie jestem. Moje prywatne piekło, które zafundował mi mój przyszły mąż. Człowiek, za którego nie chciałam wychodzić. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Czerwone ściany, czarne zasłony. Wszystko pasowało idealnie, nie miałam wątpliwości - byłam w piele. Moją uwagę przykuła rażąca biel na tle czarnej zasłony. Na delikatnym wieszaku wisiała piękna, biała sukienka. Nie był długa ale za to  rozkloszowana. Wstałam, by przyjrzeć się jej lepiej. Podeszłam bliżej. Jaj góra była typowo gorsetowa. Gorset przyozdobiony był tiulem, a na nim wyhaftowane były drobne białe kwiatki wiśni. Wszystko świeciło się delikatnym brokatem. Zaparło mi dech w piersiach. Gorset kończył się haftami gałązek wiśni, które rozpraszały się po rozkloszowanym dole sukni. Osoba, która ją uszyła była mistrzem. Zdjęłam suknię z wieszaka i przyłożyłam do siebie by przejrzeć się w wielkim lustrze zawieszonym naprzeciwko łóżka. Nie byłam godna, by ją włożyć. Odsunęłam ją od siebie i ukazały mi się wycięte plecy sukni. W sumie nie miała ona ich wcale.

-Odłóż to, chyba nie powinienem cię w tym widzieć przed ceremonią. –Usłyszałam przy uchu, a gdy spojrzałam w lustro ujrzałam samego Diabła. Odrzuciłam sukienkę na łóżko. Z emocji zapomniałam jednak, że mam na sobie tylko bieliznę. Właśnie?! Dlaczego bieliznę? Mimo wszystko pominę ten fakt. Spojrzałam na niego niewzruszona faktem, że lustruje mnie od góry do dołu.

-Mógłbyś przestać się na mnie gapić? –powiedziałam rozdrażniona.

-A to niby dlaczego? Widziałem już wszystko. Ale wracając do tematu, masz 3 godziny na przyszykowanie się. Mam coś dla ciebie. –Wyciągnął z za siebie pudełko. Praktycznie dwa. Pierwsze odrzucił na łóżko, a drugie otworzył. Była w nim śliczny naszyjnik składający się z łańcuszka i kwiatka wiśni na końcu oraz kolczyki w tym samym wzorze. Były piękne, ale nie dałam po sobie poznać, jak bardzo mnie urzekły. Niech nie myśli że da się mnie przekupić.

-Ładne. –bąknęłam odwracając wzrok w stronę lustra. Zamknął pudełko i odłożył je na komodzie pod ścianą i sięgnął po kolejne pudełko.

-Nie będziesz mieć welonu. Założysz to. –I otworzył pudełko. Był tam wianuszek. Srebrny, delikatny wianuszek pasujący do biżuterii.

-Nie mogę tego przyjąć, nie przekupisz mnie.

-Przestań Haruno. –I tak tego nie odwleczesz, to n nie prezent. To przymus. masz wyglądać pięknie. Nie chcę mieć brzydkiej żony.  Za pół godziny przyjdzie fryzjerka i reszta tych pierdół, które mają cię przygotować. Ogarnij się. Zaraz zresztą będziesz miała gościa.-Już miał wychodzić gdy odwrócił się jeszcze. –Rozpuść włosy, i załóż to. - Pogrzebał w kieszeni jensowych spodni i rzucił w moją stronę małe, czarne pudełeczko. –Uznaj to za oświadczyny. –I wyszedł. Cholerny Uchiha, dlaczego los pokarał mnie właśnie nim. Zdążyłam westchnąć a drzwi ponownie się otwarły. Zostałam przewrócona na miękki dywan, a ktoś dusił mnie mocno ramionami.

-Hinata? –Jęknęłam. –Udusisz mnie… -wysapałam. Ta jak na komendę puściła mnie, podniosła się i pociągnęła mnie za sobą w górę.

-Wiesz co Sakura! –Parsknęła oburzona. –Nie wiem, jak mogłaś mi to zrobić. Znikasz na kilka miesięcy. Nie dajesz znaku życia. I nagle wracasz, a twój narzeczony dzwoni do mnie, że jesteście w tym zajebiście drogim hotelu i chcesz żebym przyjechała. Ani na chwile nie uwierzyłam, w te plotki o cichym ślubie.

-Hinata, ja przepraszam. Chciałam zacząć nowe życie. Lepsze. Poznałam Sasuke i on, jest ideałem. I tak właściwie biorę ślub, za cztery godziny. Zostaniesz moim świadkiem? –Wypaliłam, nie wiedząc jak mam jej to powiedzieć.

-Coo? Naprawdę? Wielka Pani Haruno dała się uwieść? Chociaż nie dziwię się. Widziałam tego twojego przystojniaka. Ja też nie próżnowałam, znalazłam Noego faceta. Zajebistego faceta. Ma na imię Naruto. jej jak ja go kocham. –Naruto? Przełknęłam ślinę. Wiedziałam kim jest Naruto i miałam wrażenie, że to wszystko robota Uchihy. Jeśli Uzumaki przystał na jego propozycje i udaje chłopaka Hinaty, to gorzko tego pożałuje. Byle by to jednak nie był on. Polubiłam go. –Jej Sakura! Wychodzisz za miliardera? –Moja przyjaciółka przyglądała się każdej rzeczy w pokoju. Migotały jej oczy gdy zajrzała do  pudełek zostawionych przez Sasuke. Małe czarne nadal trzymałam w rękach. –Nie wierzę! –Spojrzałam na przyjaciółkę. Oglądała z uwagą sukienkę. –Na prawdę zaczynasz nowe życie, w takim stroju ręczę ci, ze wejdziesz w nie gustownie.

Siedziałam już jakiś czas z Hinatą. Zdążyłam umyć włosy, które zawinęłam szczelnie w ręcznik. Urosły odkąd ostatnio przyglądałam się sobie porządnie w lustrze. Założyłam szlafrok, siedziałam i słuchałam jak Hinata zachwyca się moim przyszłym mężem i swoim chłopakiem. Wiedziałam już, że nowy facet mojej przyjaciółki to niejaki Naruto Uzumaki i jednocześnie najlepszy przyjaciel Sasuke. Hinata była wniebowzięta, gdy dziś rano dowiedziała się od Sasuke, że Naruto to jego przyjaciel. Skakała z radości, że jako paczka przyjaciół spędzimy życie.

Nagle rozległo się pukanie od drzwi. Otworzyłam, a moim oczom ukazała się brunetka z walizeczką, a za nią blondynka.

-Witamy Pani Sakuro. Pan Sasuke przysłał nas, byśmy panią przygotowały.

-To ja już pójdę, do zobaczenia. –Hinata dała mi całusa i odwróciła się do drzwi z zamiarem wyjścia.

-Pani Hinata? Zaraz po przygotowaniu Pani Sakury przyjdę uczesać Panią. –Widziałam uśmiech na twarzy Hinaty. Jej ekscytacja i dobry humor były godne podziwu. Szkoda tylko, że dla mnie nie był to najszczęśliwszy dzień życia. Hinata wyszła, a młode kobiety wpakowały mi się do pokoju. Poprosiły żebym usiadła na krześle postawionym z daleko od lustra. W czasie gdy Jedna czesała mnie, druga krzątała się po pokoju szykując akcesoria ślubne. Uwinęły się nadzwyczajnie szybko. Wysuszyły mi włosy, przeprowadziły liczne zabiegi pielęgnacyjne. Podcięły końcówki. Zakazały zaglądania w lustro. Makijaż również nie sprawił im problemu. Wypielęgnowały mnie od stup do głowy. Nie czułam się komfortowo, ale upierały się przy tym, że Pan Sasuke nakazał. Stałam teraz tyłem do lustra ja brunetka pomagała mi założyć sukienkę. Była już u Hinaty, a teraz wróciła by zastąpić swoją koleżankę. Wszystko pasowało jak ulał. Białe szpilki wsypane drobnymi, srebrnymi diamencikami spoczęły na moich nogach, na które wcześniej nałożyłam białe pończochy. Bielizna, którą miałam na sobie nie dawała mi poczucia komfortu. Była tak cienka i przeźroczysta, że równie dobrze mogłabym jej nie ubierać. Dziewczyna zapięła mi biżuterię i nałożyła lekki wianuszek na głowę. Wymierzyli mnie w nocy, że wszystko było tak idealne? Wszystko poza Panem Młodym.

-Mogę już się odwrócić? –zapytałam znużona dziewczynę.

-Jeszcze chwileczkę. Proszę. –Podała mi czarne pudełeczko, którego wcześniej nie zdążyłam otworzyć. drżącymi palcami otworzyłam wieczko. W środku był maleńki srebrny pierścionek, a w nim czerwony diamencik. Gdyby się dobrze przyjrzeć byłam pewna, że można dostrzec na nim kilka czarnych łezek . Wcisnęłam sobie pierścionek na palec. –Wygląda Pani ślicznie. Może się Pani odwrócić. –Tak też zrobiłam. Lustro przede mną przedstawiało zupełnie inną osobę. –Za 15 minut zjawi się Pan Sasuke. –Powiedziała dziewczyna, zabierając swoje rzeczy i wychodząc. Nie słuchałam jej zbytnio. Zostawiła mnie samą z moim odbiciem w lustrze. Z zupełnie obcą osobą.

*

Zakończę rozdział na tym momencie, to najdłuższy jaki do tej pory napisałam. Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni. Proszę o szczere opinie. :*